Πόσο ωραία θα ήταν η ζωή, αν όλοι οι άνθρωποι ρωτούσαν τον διπλανό τους ένα «τι κάνεις;», μια απλή ερώτηση. Περνούν άνθρωποι από δίπλα μου και παρατηρώ ότι είναι πολλοί αυτοί που μιλούν μόνο για επιφανειακά πράγματα, όπως για το πως θα ακολουθήσουν συγκεκριμένα πρότυπα της εποχής και για το πως θα γίνουν μέσα […]

  Ας κοιμηθούμε αγκαλιά απόψε. Ας αφήσουμε στην άκρη τρέλες και εγωισμούς. Σβήσε τα φώτα κι αφέσου στην αγκαλιά μου. Ξεχνάς πως τα χέρια που τώρα τρέμεις να (ξανά) αγγίξεις κάποτε σου απλώθηκαν διάπλατα, για να πιαστείς; Ξεχνάς που η αγκαλιά, που τώρα ίσως ξένη να σου μοιάζει, κάποτε σου έκανε πιο γνώριμη από ποτέ; […]

  Πόσες δεκάδες αναμνήσεις άραγε χωρούν στο όνομα σου; Πόσες εικόνες φέρνω στο μυαλό μου, ξεστομίζοντας το αρχικό του ονόματος σου; Πόσα γιατί με βαραίνουν καταλήγωντας στο τελευταίο γράμμα του; Έσβησα ό, τι θύμιζε εσένα, από κάθε μέσο που θα μπορούσε να σε θυμίζει, να σε φέρει στη μνήμη μου και πάλι, να συμμαχήσει με […]

  Με αφορμή τον καινούριο, παρότι πεπαλαιωμένο, τρόπο διαφήμισης και προώθησης του μηνύματος κατά των αμβλώσεων όσο αναφορά τις νεαρές γυναίκες και τα μεγάλα ποσοστά αυτών που καταλήγουν στο να μην αποφασίσουν να φέρουν μία νέα ζωή στον κόσμο, οραματίστηκα στη γνωστή δική μου ουτοπία, ένα κόσμο με λίγη παραπάνω διάθεση για μάθηση, λίγη παραπάνω […]

  Ίσως είναι μια αδύναμη σπίθα που περιμένει τον αέρα να τη σβήσει και να γίνει μια γλυκιά ανάμνηση, ίσως έχει γίνει μια φωτιά ανάμεσα σε δύο σώματα που όσο απομακρύνονται και κάθε φορά που ενώνονται φουντώνει, ίσως μόλις εμφανιστεί η πρώτη σταγόνα βροχής γίνουν ξαφνικά γνωστοί-άγνωστοι ξανά. Η σπίθα δε νιώθει αδύναμη, με κάθε […]

  Ανέκαθεν δε συμβάδιζα με την κοινή λογική, τα κοινά πρέπει, τα ακαταμάχητα μη και όχι που οι άλλοι μου επέβαλλαν. Είχα ανέκαθεν τη δική μου κοσμοθεωρία, τους δικούς μου κανόνες, τα δικά μου όρια, που για άλλους έθετα χωρίς δεύτερη σκέψη και για άλλους τα τραβούσα συνεχώς, να ξεχειλώσουν. Ούσα παντοτινά, λοιπόν, κατευθυνόμενη από […]

  Προσπαθώντας να βρω δυο λόγια για να εξηγήσω πως είναι να αγαπάς τον εαυτό σου, συνειδητοποιώ ότι είναι δύσκολο να τα εκφράσω. Όχι γιατί δεν μπορούν να ειπωθούν αλλά γιατί ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο να επικοινωνεί με τον εαυτό του. Η επίτευξη αυτή ίσως είναι απ’ τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή ενός […]

  Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που σου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Όπως το να αναπολείς στιγμές αλλά και να ανυπομονείς για τις επόμενες που θα έρθουν. Μπαίνοντας σε ένα νέο έτος λοιπόν καταλαβαίνεις ότι πρέπει να αφήσεις πίσω τα αρνητικά κατάλοιπα του προηγούμενου χρόνου, κρατώντας μόνο ευχάριστα γεγονότα και εμπειρίες. Ένα ξεκαθάρισμα με το προηγούμενο […]

  Ξέρω, φαντάζει ουτοπικός ίσως και τραγικά ψεύτικος όλος αυτός ο μικρός κόσμος που μόνη έχτισα κομμάτι – κομμάτι ξανά & ξανά, κάθε φορά που βρισκόταν ένας γενναίος ή και όχι τόσο θαρραλέος να μου τον σπάσει, με μιας να μου τον διαλύσει. Ίσως και να σου ακούγονται πολύ «μελό» αυτά ίσως πάλι και να […]

  Σκεφτόμουν καιρό να σου γράψω. Ίσως δεν έβρισκα τις σωστές λέξεις, ίσως πονούσα πολύ, για να μπορέσω, να καταφέρω να εκφράσω επακριβώς όσα ένιωθα. Δεν ήθελα πάλι να φανώ υπερβολική στα μάτια σου, δεν ήθελα να φανώ ούτε αδύναμη, έλα, αφού με ξέρεις, παλεύω καθημερινά με τα ψυχολογικά μου για να κρύψω καλά από […]

  «Αγάπησε με όσο θες», τόλμησες να ξεστομίσεις, δίχως να καταλάβεις ή να δεις τι μπορεί και να ακολουθούσε. «Αγάπησε με όσο μπορείς, μόνο να, μην κλείνεις το πατζούρι κάθε πρωί που ο ήλιος κρυφά τρυπώνει στο κρεβάτι μας. Κάτι έχει να μας πει, κάτι να μας δώσει, μια νέα οπτική, μια άλλη ελευθερία, τη […]

  Ανήσυχη τα βράδια στριφογυρνάω στο κρεβάτι σου. Άλλοτε θα γυρίσω προς το μέρος σου, μήπως και σε αγκαλιάσω για κάμποσα δευτερόλεπτα προτού το καταλάβεις. Κι άλλοτε θα σου γυρίσω πλάτη, αφήνοντας σε ελεύθερο και μόνο, όπως πολύ αγαπάς. Τη μια στιγμή, μένω να σε παρατηρώ, τις αυθόρμητες κινήσεις σου, τις ανάσες σου που παίρνεις, […]

  Κι όλα οδηγούν στην πόρτα σου. Ανεξαρτήτως μέρας, ώρας, διάθεσης ή παρέας. Όλοι οι δρόμοι που περνώ, όλα τα στενά που ξεχωρίζω οδηγούν στη δική σου αξέχαστη γωνιά. Δεν έχει σημασία με ποιον τριγυρνούσα πριν, σε ποια παρέα έκρυβα τη θλίψη μου, σε ποιο στέκι έδινα και πάλι την παράσταση μου. Όσο όμορφα κι […]

Αρνήθηκα να σε αφήσω εκείνο το βράδυ. Ένιωθα, νομίζω, πως μπορεί και να μη σε ξανά έβλεπα όπως σε είδα εκείνη τη νύχτα. Κάτι θα άλλαζε, κάτι θα χαλούσε. Και το μεταξύ μας, θα καταντούσε ρούχο δανεικό στο πλύνε – βάλε, που τόσο μισούσα να φορώ. Το ένιωθα στον αέρα που αναπνέαμε, πως όλα άρχιζαν […]

  Δεν μπορώ να το πιάσω απ’ την αρχή του. Άλλωστε εμείς ανέκαθεν δεν είχαμε ποτέ αρχή, κι ίσως να μην έχουμε και τέλος. Άλλο ένα βράδυ που με βρίσκει δίπλα σου, να αναπολώ τις στιγμές που κάπου – κάπως – κάποτε υπήρξαμε κι εμείς για λίγα λεπτά αμοιβαία κι αθεράπευτα αφοσιωμένοι. Σε παρατηρώ κάθε […]

  Εκείνος νιώθει μόνος. Είναι μόνος; Περικυκλωμένος από ανθρώπους, γνωστούς και αγνώστους όπως του αρέσει να τους διαχωρίζει στο μυαλό του. Είναι απλά άνθρωποι όπως εκείνος, ο καθένας με τη δική του ιστορία ζωής, τη δική του ιστορία αγάπης, τον δικό του λόγο για να ζει και να είναι ευτυχισμένος. Εκείνος ξεχωρίζει στο πλήθος, με […]

  Έστω ότι έχουμε ένα παζλ το οποίο έχει να κάνει με την επικοινωνία. Η συζήτηση και ο διάλογος είναι τα πιο σημαντικά κομμάτια πάνω του. Αν δεν υπάρχουν αυτά τότε είναι πολύ εύκολο ο ένας από τους δυο παίκτες να περάσει τα όρια και να το χαλάσει. Τα όρια που ορίζει ο καθένας ότι […]

  Υπάρχουν στιγμές στην άγρια μοναξιά μου, που μου λείπεις. Το μυαλό μου όντας κενό, ξαφνικά αποκτά στο πλάνο τη μορφή σου και με βασανίζει. Βλέπεις, μερικές φορές δεν ξέρω ούτε η ίδια αν σε θέλω ή αν απλά είσαι ένα απωθημένο. Εσύ πάντα χαμογελαστός και σχεδόν αμίλητος στη σκέψη μου. Εγώ από την άλλη […]

  Ένα τελευταίο γράμμα. Μια τελευταία φωτιά στην καρδιά μου και μετά τίποτα, ένα κενό. Τόσο ήταν λοιπόν, η δειλία σου υπερίσχυσε αυτού του έρωτα. Τελικά τα κατάφερες και δεν τους απογοήτευσες. Αυτούς όχι.. εμένα όμως; Σε ένοιαξε άραγε πως ένιωσα εγώ; Ένιωσες πόσο με πόνεσε αυτή η προδοσία σου; Μπήκες άραγε στη θέση μου […]

Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να δημιουργεί, να εξελίσσεται. Μαζί με αυτόν εξελίσσονται και όλοι γύρω του. Η φύση, τα ζώα, ο πλανήτης, η τεχνολογία. Το θέμα είναι όμως ότι καμιά φορά εξελίσσονται με διαφορετική και σχεδόν δυσάρεστη τροπή οι άνθρωποι. Ίσως από γεγονότα που έζησαν και ζουν ακόμα; Ίσως επειδή κάνουν λάθος επιλογές; Ίσως. […]

  Έχει καιρό που ψάχνω τις λέξεις για να σου εξηγήσω πως νιώθω, πάει καιρός που προσπαθώ να με πιέσω, πως η μοναξιά αυτή την περίοδο ίσως είναι δώρο και όχι κατάρα. Μάλλον, χρειαζόμαστε χρόνο… Να σου εξηγήσω τι έχω κάνει λάθος. Να σου μάθω να βλέπεις τον κόσμο αλλιώς. Ξέρω… σε βασανίζω με ανούσιες […]

  Όταν κάπου – κάποτε, μπόρεσες και αγαπήθηκες πολύ. Όταν αγάπησες με την ψυχή σου και συνειδητοποίησες, σχεδόν αισθάνθηκες βαθιά μες την ψυχή σου, πως λίγη από την αγάπη που καλλιεργείς, μπορεί και γίνεται αντιληπτή, μπορεί και εκτιμάται. Όταν έχεις αγαπηθεί βαθιά κι ατέρμονα από εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο, τον πρώτο ή τον τελευταίο σου […]

  Πως περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός; Σε τι μονάδα άραγε μετριέται ο πόνος; Θυμάσαι; Με θυμάσαι; Τι ήσουν άραγε στη ζωή μου και τι ήμουν εγώ… Έψαχνα καιρό να βρω απαντήσεις που δεν πήρα ποτέ μου. Μέχρι που σας είδα εκεί.. Μαζί, στην αγκαλιά σου. Ένα κουβάρι, ενωμένοι. Τραγική η αντίθεση με τα δεκάδες […]

  Αμοιβαιότητα γιατί, πονάει να είσαι μόνος σε ένα χώρο που είστε δύο. Αμοιβαιότητα γιατί πονάει αληθινά κι ατέρμονα βαθιά, να αγαπάς χωρίς να αγαπιέσαι. Σε λόγια και παραμύθια της μιας βραδιάς να περιπλανιέσαι. Να ξέρεις, πως η αγκαλιά που μέσα της κοιμήθηκες κι απόψε δε διαθέτει το βάθος που υποσχέθηκε, δε σε κρατά όσο […]

  Δε με άφησες ποτέ να σου προδώσω ό, τι μέρα με τη μέρα έτρωγε ανίκητο τα σωθικά μου. Δε μου επέτρεψες ποτέ να σ’ αγκαλιάσω λίγο παραπάνω απ’ όσο άντεχε η ψυχή σου. Πάντοτε φρόντιζες να μου θυμίζεις, πως μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι πια πεθαίνουμε. Δεν έβλεπες, δεν καταλάβαινες, πως τι κι αν […]

  Ήρθε πάλι η στιγμή. Ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε και αυτό. Δεν ξέρω αν είμαι ψυχολογικά έτοιμη για αυτό. Και όμως, ήρθε η στιγμή που σε βλέπω ξανά μπροστά μου. Αναγνώρισα τη φιγούρα σου, τη σκιά σου, ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου. Ήξερα ότι ήσουν εσύ, θα σε ξεχώριζα παντού άλλωστε. Ήλπιζα […]

  Δεν γνώριζες το πρόσωπο μου, ούτε την υφή του κορμιού μου. Δεν ήξερες το χρώμα των ματιών μου, ούτε μπορούσες να δεις τι σκοτάδια έκρυβαν βαθιά μέσα τους τότε. Δεν αγάπησες το φαίνεσθαι, δε στάθηκες στο εξωτερικό κομμάτι. Λάτρεψες την ψυχή μου, την διαφορετικότητα μου, ήμουν για εσένα κάτι ιδιαίτερο και μου το έδειχνες […]

  Σε περιμένω. Αυτή η αναμονή με καταστρέφει. Απλά περιμένω ένα τηλεφώνημα σου, ένα μήνυμα σου, για να μου δηλώσεις την παρουσία σου. Να σε νιώσω λίγο πιο κοντά μου. Να δω τα μάτια σου μετά από τόσο καιρό, το βλέμμα σου και τον τρόπο που με κοιτάς. Αυτή η αναμονή είναι που με τρελαίνει. […]

  Σκοτάδι, φως. Λύπη, χαρά. Αλήθεια ή ψέμα; Όλα μπερδεμένα, ένα κουβάρι ανάμεσα σε λογική και παράνοια… Μου ζητάς να θυμηθώ.. Να τα πιάσω όλα από την αρχή. Τι σε κάνει άραγε να πιστεύεις ότι γνωρίζω την αρχή; Τι πιστεύεις ότι νιώθει ένας άνθρωπος που είναι μπερδευμενος, χαμένος μέσα σε σωστό και λάθος; Ποιος απ’ […]

    Το ‘ξερα εξ’ αρχής πως μου ήταν αδύνατον να τρυπώσω στη ζωή σου το timing που απεγνωσμένα με καλούσε, να σε πλησιάσω. Ήξερα πόσα είχες βάλει στο κεφάλι σου, πόσους στόχους πάσχιζες να κατακτήσεις και πόσα πρέπει σου έβαζαν τα όρια που τόσο μισούσες. Το τελευταίο πράγμα που ζητούσα ανέκαθεν, ήταν να είμαι […]