«Ό, τι γίνεται στα κρυφά γίνεται με πάθος», μου λες κάθε φορά και μου αρπάζεις το κινητό από το χέρι. Λεπτά ολόκληρα παλεύω να καταγράψω τη στιγμή σε δυο εικόνες, μα δεν αξίζει, ψιθυρίζεις. Οι στιγμές είναι για να τις ζεις κι όχι για να τις μοιράζεσαι. Άλλωστε ό, τι γίνεται στα κρυφά, ό, τι κανείς δε μπορεί να δει, να μαρτυρήσει, μένει αξέχαστο στο νου και όχι στα αποθηκευμένα του κινητού μας.
Ξημερώνει και εσύ με κοιτάς κάθε φορά μ’ αυτό το βλέμμα, που τα λέει όλα και δε σ’ αφήνει να πεις τίποτα. Ερωτευμένη και ευτυχισμένη ταυτόχρονα, παλεύω να καταλάβω αν ονειρεύομαι ή αν ξυπνώ από εφιάλτη. Σ’αρέσει η βροχή, μου είπες και εγώ συμφώνησα. Περάσαμε μια ολόκληρη βροχερή νύχτα, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι δίχως να μιλάμε, απλά να κοιταζόμαστε και να ερωτευόμαστε τον ήχο της.
Μ’αρέσει να σε κοιτώ και να ‘σαι τόσο χαλαρός. Μ’ αρέσει η ησυχία και η ηρεμία που υπάρχει μέσα σου. Μ’ αρέσεις εσύ, εσύ που βγάζεις το «κάτι» διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Βγαίνει η αλήθεια από τα μάτια σου και με αφήνεις να τη δω δίχως ντροπή, χωρίς να γίνεις κάποιος άλλος, κάποιος διαφορετικός, κάποιος καλύτερος. Σε θυμάμαι να στρίβεις το τσιγάρο σου και να διχάζεσαι, να στρέφεις το βλέμμα σου μία στο τσιγάρο σου και μία σε εμένα. Λες και δεν ήξερες πια, ποιος είναι ο εθισμός σου. Λες και προσπαθούσες να καταλάβεις πόσα κομμάτια μου λείπουν.
Θέλει κότσια να ερωτεύεσαι. Θέλει θάρρος να το λες. Θέλει κότσια να το εννοείς. Τελικά, είχες δίκιο, ούτε ένα λεπτό δεν κοίταξα το κινητό μου απόψε, στη σκέψη πως θα έρθεις να με βρεις. Δεν μου έμεινε τίποτε πια από εσένα, ούτε μια φωτογραφία -που τόσο πάλεψα να βγάλω. Μόνο λίγες αναμνήσεις. Μικρές στον αριθμό, μεγάλες στα μάτια μου. Κι αλίμονο αν τα μάτια αντικρίζουν το ψέμα και το λένε.
@Ιωάννα.
