Θυμάμαι…
Όσα μου είπες…
Τα θυμάμαι όλα…
Τις νύχτες του καλοκαιριού που το φεγγάρι πληρούσε την παρουσία σου,
τη νοσταλγία μου…
Τα ξημερώματα που οι ακτίνες του ήλιου αφαιρούσαν κάθε μαύρο στίγμα απ’ το δέρμα μου,
Στα μάτια σου να αναγράφονται όλες μου οι επιθυμίες…
Ξεχείλιζα,
έρρεα σαν γάργαρο νερό,
γέμιζα τις βουνοκορφές,τα λαγκάδια,
γινόμουν χείμαρρος…
Έρρεα…
Ασταμάτητα δίπλα σου,
τυλιγμένος σε ένα πέπλο έρωτα,
κατακερματισμένος από το ρίγος και την ηδονή της στιγμής…
Γεφύρωσα γκρεμούς και αποστάσεις,
έγινα θάλασσα…
Ανιδιοτελής…
Απέραντη…
Γεμάτη όνειρα, λέξεις γραμμένες σε παπύρους χρυσούς,
και συναισθήματα διάπυρα.
Θυμήσου…
Τη νιότη μας,
ένα δειλινό μιας ξεχασμένης Δευτέρας…
Πιες εκείνο το ζεστό τσάι που πίναμε μαζί,
Σκέψου…
Αναπόλησε…
Καθώς περνούν τα χρόνια,
χαμογέλα…
Όπως χαμογελούσες τότε..
Γιατί ζω μέσα σου…
Γράφει ο Γιώργος.
f i n d o u t m o r e f o r Giwrgos:
διαβασε περισσοτερα απο τον γιωργο
